خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه: بسیاری از مباحث برای دوران حکومت امیرالمومنین علی علیه السلام مربوط به شئون عصمت ایشان است، اما برخی موارد که جنبه عام‌تری دارد و قابل تسری به فقیه جامع الشرایط هم هست را می توان از حکومت علوی الگو برداری کرد. قانونگذاران و به ویژه تئوریسین های اسلامی باید نظام سازی های مبتنی بر حکومت علوی را در همه زمینه ها مانند اقتصاد، آموزش، نظامی، فرهنگ و امثال آن استخراج کنند و با کمک فقها و مجتهدین خطاهای آن را در بیاورند و به مجریان و مسئولان دولتی و حتی قانون گذاران ارائه دهند. در  خصوص حکومت داری امام علی (ع) و لزوم الگوگیری از منش حکومتی ایشان، با حجت الاسلام کامران اویسی، پژوهشگر حوزه تفسیر تطبیقی و مدرس حوزه و دانشگاه به گفتگو نشستیم.

*امام علی( ع) به عنوان ولی مسلمین، چه منشی در حکومت داری داشتند و تفاوت ایشان با سایر خلفا چه بود؟

این سؤال خیلی کلی است، اما به صورت اجمالی می توان پاسخ داد که طبق فرموده خود امیرالمومنین علی علیه السلام که از ایشان عبدالرحمن بن عوف سوال کرد که آیا به کتاب و سنت پیامبر (ص) و سنت شیخین عمل می کنی تا تو را پس از عمر خلیفه سوم کنیم، پاسخ داد خیر من فقط به قرآن و سنت پیامبر (ص) عمل می کنم. یعنی ولایت ایشان گرچه طبق مبانی شیعه همان امتداد نبوت پیامبر اکرم (ص) بود، البته بدون وحی و نزول قرآن، اما همان شئون تبیین و تفسیر آیات و احکام و نیز قضاوت و حکومت داری را داشت.

با این حال برای اینکه سخنش به فهم مخاطب نزدیک باشد فرمود که به قرآن و سنت پیامبر (ص) عمل می کنم و حجیت این دو را اولاً امضا کرد و ثانیاً حجیت غیر آن را نپذیرفت؛ زیرا به مثابه اجتهاد در مقابل نص است. البته این روند فقط از شئون معصوم است. یعنی اوست که می تواند از معادن پر از گوهر و طلای گرانبهای معارف از کتاب و سنت، حکم را استخراج کند.

البته از برخی روایات فهمیده می شود که حتی امامان و نیز حضرت زهرا سلام الله علیهم اجمعین با فرشتگان در ارتباط بودند و برخی مطالب را با آنان تحدّث و گفتگو می کردند و از آنان می گرفتند. نه بدین معنا که مقام و رتبه فرشته از امام بالاتر است بلکه بدین معنا که آنها رابط بین ساحت الهی و امام در برخی برهه‌ها بودند و چه بسا امکان اینکه امام مستقیم با درگاه خدای متعال مرتبط باشد نیز وجود داشته باشد، زیرا حجت الله و خلیفة الله است. اما همه اینها اگر پذیرفته شود وحی غیر قرآنی و غیر رسالی است. یعنی مربوط به نبوت و رسالت و نیز مرتبط با نزول کتاب آسمانی نیست.

نتیجه اینکه امام نیز مانند نبی که تبلورش در حکومت پیامبر (ص) و امام علی (ع) دیده می شود، بر اساس نص قرآن و سنت قطعی عمل می کردند، البته با تفسیر معصومانه خود از آن که به سبب تعلیم از پیامبر یا ارتباط با دستگاه الهی و استفاده از ملکه عصمت میسر بوده است.

نکته دیگر اینکه بارها در تاریخ مطالعه کرده ایم که امام علی (ع) بر اساس مصلحت ظاهری و برد و باخت اولیه، اقدام به کاری نمی کردند مانند جنگ بین ایشان و معاویه در صفین که آب را صحابه امام پیشنهاد دادند بر روی سپاه معاویه ببندند اما امام علی (ع) نپذیرفت که با اقدام ناجوانمردانه در جنگ پیروز شود.

نیز در قضیه شهادت حضرت زهرا (س) مصلحت ظاهری اقتضا می کرد که بیعت ظاهری با خلیفه غاصب انجام دهد و پس از تجدید قوا دوباره کودتا کند. اما آموزه‌های پیامبر (ص) در این مورد به ایشان باعث شد تا ایشان بر این مصیبت و نیز غصب خلافت صبر کند به سبب مصالحی که مورخان حدس زده اند که باز هم ممکن است آنها هم نباشد یا چیزهای بیشتری غیر از آن مصالح نیز وجود داشته باشد.

*خلفای دیگر چه نگاهی به ایشان داشتند و آیا درکی از معنای ولایت داشتن حضرت امیر، آنطور که شیعه به آن می نگرد داشتند؟

خلفا از مشاوره های امیرالمومنین چه در امور سیاسی و جنگی و اقتصادی و چه در امور دینی و تفسیر و احکام بهره می بردند

گرچه دیگر خلفای سه گانه اهل تسنن، امام علی (ع) را رقیب اصلی در اقبال عمومی به آنان به عنوان خلیفه پیامبر (ص) می دانستند، اما با توجه به اینکه او را دلسوز اصل اسلام و مصالح نوع مسلمانان می دانستند، از این بهانه استفاده کرده و از مشاوره هایش چه در امور سیاسی و جنگی و اقتصادی و چه در امور دینی و تفسیر و احکام بهره می بردند. مثل آنچه که در مورد قضاوت های امام علی (ع) در اصلاح خطای عمر بن خطاب نقل گردیده مانند ماجرای زن حامله که عمر حکم به سنگسارش داد اما امام علی (ع) این حکم را با دلیل تصحیح نمود.

البته به نظر می رسد آنها خود شاهد واقعه غدیر خم و قضیه تنصیص ولایت و خلافت و وصایت امیرالمومنین علی علیه السلام بوده اند. چنانکه شنیده‌اید و علامه شرف الدین نیز در کتاب المراجعات از منابع مختلف شیعه و سنی  نقل نموده است که خود شیخین آمدند به علی علیه السلام تبریک گفتند و اقرار کردند که علی علیه السلام مولا و سرپرست آنان و هر مؤمن دیگری است. اما با این همه فضای سیاسی و تشنگی بر دستیابی به قدرت پس از رسول خدا (ص) و  علاقه به حکومت بر کل قوم عرب، البته در لباس زهد و اسلام باعث انکار چنین قضیه مهم و انحراف جامعه اسلامی از مسیر اصلی آن شد.

*برخی احکام در اسلام به صورت حکومتی مطرح می شود. آیا امام علی (ع) حکم حکومتی دیگر خلفا را می پذیرفتند یا آنکه با تقیه رفتار می کردند؟

امیرالمومنین آنجا که به ترتیبی می توانسته حکم خود را به عنوان معصوم به اجرا در آورد یا به خلفا القا کند همان را انجام می داده اما اگر می دیدند که پافشاری بر حکم واقعی به مصلحت نیست، حکم حکومت جائر و ظالم را به عنوان حکم ظاهری و یا ثانویه از باب اضطرار یا از باب قاعده لا ضرر یا از باب تقیه انجام می دادند

این سؤال از آن مطالبی است که نمی توان به راحتی قضاوت نمود؛ زیرا امام علی (ع) برای حفظ اصل اسلام و جامعه اسلامی گاهی سکوت می کرد و اقدام عملی نمی کرد- همان طور که از ایشان نقل شده که رسول خدا (ص) به ایشان در مقابل مصائب پس از رسول خدا (ص) مانند غصب خلافت و حکومت و  شهادت حضرت فاطمه (س) توصیه به سکوت و صبر کردند و خودشان هم در نهج البلاغه فرمودند که در گلویم استخوان بود و در چشمم خار و به همین حالت صبر کردم که کنایه از سختی صبر بر این امور است.

اما می توان به صورت کلی گفت که آنجا که به ترتیبی می توانسته حکم خود را به عنوان معصوم به اجرا در آورد یا به خلفا القا کند همان را انجام می داده اما اگر می دیدند که پافشاری بر حکم واقعی به مصلحت نیست، حکم حکومت جائر و ظالم را به عنوان حکم ظاهری و یا ثانویه از باب اضطرار یا از باب قاعده لا ضرر یا از باب تقیه انجام می دادند. و عمل به آن حکم در آن شرایط نازل منزله عمل به حکم واقعی بوده است.

*به نظر شما مسئولان نظام اسلامی ما امروز چه درسی می توانند از حکومت داری امام علی (ع) بگیرند و ما چه خلاهایی در این زمینه داریم؟

اول به این نکته توجه کنیم که عصمت با عدالت فرق دارد. خیلی مباحث برای دوران حکومت امیرالمومنین علی علیه السلام مربوط به شئون عصمت ایشان است اما برخی موارد که جنبه عام تری دارد و قابل تسری به فقیه جامع الشرایط هم هست را می توان الگو برداری کرد. مانند احکام اقتصادی و جزیه و مالیات و تدوین گروه شرطة الخمیس یا همان پلیس و نیروی انتظامی شهری و کلانتری، نحوه محاسبه نفوس و سرشماری و ثبت احوال که البته با مطالعه تاریخی و حدیثی و نیز با چاشنی اجتهاد می توان به نظام سازی هایی رسید که از آن حکومت نشأت گرفته است.

البته هیچ وقت نباید انتظار داشت همه آنچه آن زمان اتفاق افتاده الان هم باید همان کار را کرد، زیرا بحث پیشرفت در تکنولوژی و تغییر نیازها منجر به توجه به مقتضیات زمان و مکان و اثر آن در حکومت داری می شود. البته خطوط کلی باید بر اساس قرآن و سنت قطعی باشد و آنجا که اسلام ساکت است را با اجتهاد از اصول عملیه و فقهیه بتوان پر نمود.

مسئولان اجرایی باید فقط تابع قوانین باشند اما این مهم بیشتر در دست قانونگذاران و به ویژه تئوریسین های اسلامی است که نظام سازی های مبتنی بر حکومت علوی را در همه زمینه ها مانند اقتصاد، آموزش، نظامی، فرهنگ و امثال آن استخراج کنند و با کمک فقها و مجتهدین خطاهای آن را در بیاورند و به مجریان و مسئولان دولتی و حتی قانون گذاران ارائه دهند.

بعد از سالها که از انقلاب اسلامی می گذرد این توقع، توقع واقع بینانه ای است که بیشتر بر دوش حوزه های علمیه و پژوهشکده های علوم انسانی- اسلامی و دانشگاه هایی چون دانشگاه امام صادق (ع)، قرآن و حدیث، معارف اسلامی، علوم و معارف قرآن کریم و موسسه امام خمینی و امثال آن است.

امید است وجود خود امیرالمومنین علی علیه السلام ما و تمامی دانشمندان و فضلای اسلامی ما را که دغدغه دارند تا نظام اسلامی به عنوان مقدمه نظام مهدوی حکومت داشته باشد را کمک کند.

به گزارش خبرنگار مهر، متن پیش رو یادداشتی است از حجت الاسلام کامران اویسی، پژوهشگر حوزه تفسیر تطبیقی و مدرس حوزه و دانشگاه که در ادامه از نظر می گذرد؛

اگر قائل باشیم که 22 بهمن یوم الله است و نیز از جمله شعائر الله است که باید تعظیم و بزرگ داشته شود، می توان به آیاتی از قرآن نیز در این باره اشاره نمود. یعنی از این بابت که قومی ستمگر مانند پهلویان و بهائیان را از صحنه قدرت برکنار کرد می تواند یوم الله باشد زیرا قرآن  در آیه پنجم سوره ابراهیم فرموده است: "وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللَّه‏" و امام امت (قدس سره) در تفسیر سوره حمد بیان کرده اند که آن ایّامی است که حق تعالی به قهر و سلطنت با قومی رفتار کند.

همچنین می توان آن را چنان که گرامیداشت پیروزی حق بر باطل بدانیم، از جمله تعظیم شعائر بشماریم و در این صورت جزء مصادیق آیه 32 سوره حج است که فرمود: "ذلِکَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوب‏: یعنی  و کسانی که نشانه ‏های خدا را بزرگ شمارند، پس در واقع این (کار آنان حاکی) از پارسایی (و خود نگهداری) دل‏هاست. در تفسیر نمونه گفته شده که " شعائر" جمع" شعیره" به معنی علامت و نشانه است، بنا بر این" شعائراللَّه" به معنی" نشانه ‏های پروردگار" است که شامل سر فصلهای آئین الهی و برنامه های کلی و آنچه در نخستین بر خورد با این آئین چشمگیر است. روشن است که با این حال عمومیت مفهوم آیه نسبت به تمام شعائر اسلامی به قوت خود باقی است و هیچگونه دلیلی بر تخصیص آن به خصوص قربانی یا همه مناسک حج وجود ندارد، بخصوص اینکه قرآن در مورد قربانی حج با ذکر کلمه" من" که برای" تبعیض" است این حقیقت را گوشزد کرده که قربانی یکی از آن شعائر است، همانگونه که در مورد" صفا و مروه" نیز در آیه 158 سوره بقره می‏خوانیم که" آنهم از شعائر الهی است" (إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ).

آیه دیگری در قرآن هست که می فرماید:

"ما کانَ لِأَهْلِ الْمَدینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرابِ أَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَ لا یَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ذلِکَ بِأَنَّهُمْ لا یُصیبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لا نَصَبٌ وَ لا مَخْمَصَةٌ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ لا یَطَؤُنَ مَوْطِئاً یَغیظُ الْکُفَّارَ وَ لا یَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلاً إِلاَّ کُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صالِحٌ إِنَّ اللَّهَ لا یُضیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنینَ (توبه/120)؛ یعنی بر ساکنان مدینه و کسانی از عرب‏های صحرانشین که اطراف آنان هستند سزاوار نیست، که از فرستاده خدا تخلّف ورزند، و بخاطر (حفظ) جان‏هایشان، از جان او روی برتابند؛ این به خاطر آن است که آنان هیچ تشنگی و رنج، و گرسنگی در راه خدا به آنان نمی‏ رسد و بر هیچ قدمگاهی که کافران را به خشم آورد، گام نمی ‏نهند، و به هیچ هدفی (از ضربه و قتل) از دشمن نمی ‏رسند، مگر اینکه به خاطر آن، کار شایسته‏ای برای آنان نوشته می ‏شود؛ [چرا] که خدا پاداش نیکوکاران را تباه نمی ‏کند."

معلوم است که عبارت "وَ لا یَطَؤُنَ مَوْطِئاً یَغیظُ الْکُفَّارَ وَ لا یَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلاً" از وظایف مسلمانان زمان رسول الله (ص) فقط نیست بلکه یک ویژگی کلی است برای تمام مسلمانان اگر شرایط آن فراهم شود، بر ضد امپریالیسم و نظام سلطه ظالم بپاخیزند و بجنگند و یا قدمی بردارند که باعث خشم دشمن شود. چنان که در تفسیر نمونه آمده است در واقع قرآن با استفاده از یک بیان عاطفی، همه افراد با ایمان را به ملازمت پیامبر(ص) و حمایت و دفاع از او در برابر مشکلات تشویق می‏ کند، می‏ گوید:

جان شما از جان او عزیزتر و حیات شما از حیات او با ارزش تر نیست آیا ایمان تان اجازه می‏ دهد او که پرارزشترین وجود انسانی است، و برای نجات و رهبری شما مبعوث شده به خطر بیفتد و شما سلامت طلبان برای حفظ جان خویش از فداکاری در راه او مضایقه کنید؟! مسلم است تاکید و تکیه روی مدینه و اطرافش به خاطر آن است که در آن‏ روز کانون اسلام مدینه بود، و الا این حکم نه اختصاصی به مدینه و اطراف آن دارد و نه مخصوص پیامبر ص است. این وظیفه همه مسلمانان در تمام قرون و اعصار است که رهبران خویش را همچون جان خویش، بلکه بیشتر گرامی دارند و در حفظ آنان بکوشند و آنها را در برابر حوادث سخت تنها نگذارند، چرا که خطر برای آنها خطر برای امت است.

خلاصه این راهپیمایی و حرکت دسته جمعی 22 بهمن که کفّار را عصبانی کند، صورت نمی‏ گیرد مگر این که برای آن، پاداش عمل صالح ثبت می ‏شود. آری، راهپیمایی ‏هایی که دشمنان اسلام و مسلمین را عصبانی کند، عمل صالح است.  این راهپیمایی‏ ها (به خصوص آنگاه که از طریق وسایل ارتباطی و ماهواره ‏ها منعکس می ‏شود) اگر برای اهداف‏ مقدسی صورت گیرد، نوعی حضور در صحنه، عبادت دسته جمعی و امر به معروف و نهی از منکر عملی و عامل تقویت روحیّه مردم و تهدید دشمن است.

بنابراین مؤمنان و مسلمانان با این نیت بیرون آیند که اجر و پاداش هم دارد.

به گزارش خبرنگار مهر، متن زیر یادداشتی از حجت الاسلام کامران اویسی، پژوهشگر حوزه تفسیر تطبیقی و مدرس حوزه و دانشگاه است که در ادامه می خوانید؛

پس از دوران پیامبر اعظم (ص) و قضیه غصب خلافت امام علی(ع) و شهادت امام حسن و امام حسین (ع) و شروع دوران خفقان و حصر شیعه در بیشتر اعصار، به ویژه برای ائمه معصومین (ع) و فرزندانشان به عنوان امامزادگان، دوران سختی ایجاد شد.

یعنی غالباً آنها از شیوه زندگی ظاهراً غیر سیاسی و گاهی پنهانی و نیز مهاجرت استفاده می کردند. در این روش ها زنان نیز همپای مردان مشارکت داشتند. حضرت معصومه (س) نیز این قضیه استثنا نیست. ایشان از جمله بانوانی است که در زمان مأمون ملعون در پی کوچ اجباری امام رضا (ع) به ایران ظاهراً برای ملاقات با ایشان مهاجرت نمود.

به نظر می رسد مهمترین دلیل شروع مهاجرت امام زادگان به ایران، اعتماد به ولایت عهدی اجباری مأمون برای امام رضا (ع) است. البته بعید و حتی غیر ممکن است که با توجه به بصیرتی که از حضرت معصومه (س) سراغ داریم، ایشان نیز مانند برخی دیگر از سادات، فریب این مسأله را بخورند.

شاید هم استفاده از موقعیت سادات بودن خود برای نشر معارف تشیع بین اهالی حق پذیر ایران باشد که زمینه را در زمان مأمون با توجه به پذیرش اجباری ولایتعهدی، آماده دیدند. این احتمال برای شخصیتی مانند حضرت معصومه (س) قوت می گیرد زیرا او پارسا، محدث، مفسر و فقیه بود.

شواهد دیگری مانند عشق و علاقه زیاد بین این خواهر و برادر نیز می تواند به میل حضرت معصومه بر هجرت به کنار برادر بیافزاید. نیز همراهی پنج برادر دیگر خود در سفر دیدار با امام رضا (ع) از مؤیدات این بحث است.

همچنین تأثیر سیاسی حرکت حضرت معصومه (س) از مدینه به قم با توجه به اینکه ایشان از بزرگان بنی هاشم و خاندان های شیعی و علوی و سادات بودند و به فاطمه کبری معروف بودند، بر همه جای سؤال می شد که چرا ایشان عزم سفر کرده است و به گونه ای اعتراض به وضع موجود در مدینه و احساس خطر برای جان امام رضا (ع) نشان داده می شد که در کنار مأمون ملعون قرار داشت.

در برخی نقل های تاریخی حرکت حضرت معصومه (س) بعد از دریافت نامه امام رضا (ع9 به ایشان که از مرو فرستاده شده بود، انجام گرفت. بعید نیست که خداوند متعال خواسته خود را در اراده امام رضا (ع) در تقاضای مسافرت خواهر متجلی کرده باشد.

برخی نوشته اند که شهادت امام رضا (ع) هجرت فرار گونه سادات را به ایران و عراق البته دور از حکومت مأمون را رقم زد. البته ممکن است در ابتدا با حسن ظن آنها به اقداات مأمون این مهاجرت ها انجام می شده اما در اواسط راه فهمیده اند که مأمون دغل بازی می کرده است و فرار کرده اند به کوه ها و بیابان ها و ابادی های ایران که خیلی نیز در این راه دستگیر و شهید شدند. اما با توجه به اینکه برخی تواریخ، نقل کرده اند که کاروان حضرت معصومه در ساوه جنگیده اند، این مورد را علت مهاجرت ایشان نمی توان دانست.

برخی محققان نیز این هجرت را مأموریتی الهی می دانند که خدا بدین وسیله آینده شهر مقدس قم را برای دروازه علم دین بودن قرار داده است.

امید است چنان که در زیارت نامه این بانو نوشته شده است، ما را شفاعت کند. آمین.

https://www.mehrnews.com/news/4184235/