چندروزی است که در مواجهه با برخی از این طرفداران عرفان نشری صوفی گرا مناظراتی داشتم و از سالوس بودن و موذی بودن آنها تعجب کردم. خطر اینها از آقای سُها که نقد قرآن را نوشته کمتر نیست بلکه حتی بیشتر است؛ زیرا جبهه او که قرآن را نقد می کند مشخص است اما نفاق این طر مشخص نیست و بسیار هم حرفهای فریبنده ای دارند که جوانان را به قهقرا می برند اما به مرور. همه اینها هم به سبب برخی تقریرات صوفیانه است که بعضی از این افراد در لباس عالم دینی انجام داده اند. در مشهد  بعد از رورد یکی از مبلسین به لباس روحانیت که اهل تهران بود و در نجف درس خوانده و مدتی هم شاگر آیت الله خویی بوده و سپس در مشهد ساکن شده، ضربه خطرناکی به حتی برخی طلاب زده و می زند. فساد عقیدتی این طیف محرز است و کفریاتی که در برخی از کتابهای خود به ویژه کتابی که درباره یکی از سادات عراقی نوشته اند، انسان را به شگفت می آورد: او خود را خدا یا متحد با خدا دانسته که اگر هم حادث بوده الان دیگر به قدیم بودن تبدیل شده است.

او در کتابش چنین جملاتی نقل می کند و بنده فقط برای عقلا، در حد اشارت گفتم و از این جملات اشاره کافی برای اهل تحقیق به دست می آید:

«بسم الله الرّحمن الرّحیم السَّلامُ عَلَی سَیِّدی وَ مَوْلایَ السَّیِّدِ السَّنَد السَّیِّد مُحَمّد حُسَیْن. اللَهُمَّ أنْتَ السَّلامُ وَ مِنْکَ السَّلامُ وَ إلَیْکَ السَّلامُ! قالَ …: یا مَنْ هُوَ أنا، وَ أنا هُوَ؛ لا فَرْقَ بَیْنَ إنّیَّتی وَ هُویَّتِکَ إلّا الْحُدوثُ وَ الْقِدَمُ. وَ قالَ: أما تَرَی أنَّ رَبّی وَ ضَرَبَ قَدَمَهُ فی حَدَثی أیْ حُدوثی حَتَّی اسْتَهْلَکَ حُدوثی فَلَمْ یَبْقَ إلّا صِفَةُ الْقِدَمِ، فَلَمْ یَبْقَ لی إلّا صِفَةُ الْقَدیمِ، وَ نَطَقَنی فی تِلْکَ الصِّفَةِ وَ الْخَلْقُ کُلُّهُمْ أحْداثٌ یَنْطِقونَ عَنِ الْحُدوثِ. (روح مجرد ص 536)