چرا برخی مراجع اعتقاد دارند که باید در رسانه های ملی مانند رادیو تلویزیون روزنامه منبر کار کرد و مرجع خود به میدان آید و برخی می گویند این کارها لازم نیست و باید از شهرت دوری کرد؟ کدام درست است مانند امثال آیت الله مکارم شیرازی ها و نوری همدانی ها و سبحانی ها و علوی گرگانی ها یا مانند دیگر مراجع که اسم نبریم تا شانشان محفوظ باشد.

داشتن سایت و نداشتن آن در یکی از مراجع مطرح از نظر علمی نیز دیده می شود که از داشتن سایت دوری می کند و خیلی از مقلدینشان و حتی طلاب که کم میستند و دوست دارند از علم ایشان در نقاط دور و نزدیک استفاده کنند باعث عسر و حرج دئوستدارانش شده است.

برخی مراجع با همین رویه صحنه را خالی کرده و حتی در رادیو معارف که خواسته است تا دروس خارج فقه و اصول آقایان را پخش کند مخالفت کرده اند و در عوض می شنویم که کسانی که مجتهدند اما مرجع نیستند دروس خارجشان پخش می شود.

این اختلاف سلیقه ها به تلقی آقایان از ولایت فقیه و نظام اسامی و غیر اسلامی و نیز اخلاقی تلقی کردن و خلط نمودن آن با بحث رسالت یک مرجع است. این که یک مرجع می خواهد با نفس خود مبارزه کند و از شهرت دوری می کند پسنندیده است اما آیا در باب تزاحم اهم و مهم و اینکه برای نجات غریقی که دارد غرق می شود و نا محرم است آیا نباید چون نامحرم است اقدام به نجاتش نمود؟ اینجا نیز مثل همان است. باید لباس شبه تقوا را درآورد و لباس دیگری از جنس تقوا پو.شید و آن این است که "حریص علیکم" باشد همچنان که رسول نیز اینگونه بود و از تریبون استفاده کند و حقایق را به گوش همه برساند. ممکن است توجیه کنند که برخی حرفها را مراجع دوست دارند بزنند اما چون مصلحت نیست خود را کنار می کشند. خوب خودشان می گویند: ما لا یدرک کله  لا یترک کله. آنچه که هکه اش درک نمی شود همه اش هم ترک نشود هرچقدر درک می شود همان را انجام دهیم. لذا امید است تا اختلاف سلیقه مراجع که احتمالا از  روی اختلاف مبانی اصولی و مکتبیشان نشات می گیرد له نفع مسلمین بوده باشد.

به امید آن روز که مهدی بیاید و تمامی اختلافات را بردارد و خود منبر رود و تفسیر قرآن کند و درس گوید. به به چه خوش روزگاری خواهد بود آن زمان که طلاب در درس خارج معارف الهیه او شرکت کنند. آمین یا رب العالمین.

صدای شیعه: آقای حاج شیخ علی محمد ابن العلم (1289-1370ش) در نامه ای به مرحوم آیت الله خوئی چگونگی تشرف شیخ محمد شوشتری را که برای ایشان نقل کرده بوده استفسار می کنند و آیت الله خوئی آنچه را که شنیده به قلم خود برای ابن العلم می نویسد.



جناب مستطاب مرحوم مبرور جنّت مکان خلد آشیان، آقای شیخ محمد شوشتری که قبلا ساکن نجف و بعدا سالها ساکن کوفه شد شخصا و بدون واسطه برای این جانب چنین نقل نمودند که بنا گذاشتم یکی از شبهای قدر ماه مبارک رمضان را نوزدهم یا بیست و یکم (تردید از بنده است) به مسجد کوفه مشرف شده و در آنجا احیا نمایم؛ بدین قصد از نجف حرکت به سمت کوفه نمودم. چون هوا گرم بود قبل از دخول مسجد به سمت نهر احمَیدیّه که قدری بالاتر از مسجد بود رفته و جهت رفع گرما قدری آب به خود زده و بعدا وارد مسجد شده رأسا به محراب حضرت امیر مشرف و پس از اذان مغرب نماز خوانده و پس از نماز جهت افطار حرکت کردم. قبلا به ذهنم خطور کرده بود که چقدر خوب است چشمم به جمال حضرت ولی عصر - عجل الله تعالی فرجه - منور [شود] و تسلیت بگویم. همین که از محراب مذکور قدری دور شدم دو نفر را در یکی از ایوانهای مسجد که یکی دراز کشیده و دیگری نشسته بود دیدم. شخص نشسته مرا به نام صدا کرده و گفت: شیخ محمد کجا می روی؟ تعجب کردم که این مرد ناشناس نام مرا از کجا می داند! جوا ب دادم: می خواهم بروم جایی افطار کنم - و افطار من آن شب نان و خیار چنبر بود. گفت: همین جا بنشین افطار کن. من هم نشستم و مشغول افطار شدم. آن شخص شروع به سؤال از آقایان علمای موجود نجف نموده و حال یک به یک را سؤال نمود تا تمام شدند. من تعجب از کثرت اطلاع او نمودم که باز از حال مرحوم آقا سید ابو الحسن اصفهانی( ره) نمود - در آن وقت ایشان یکی از طلاب علمی بودند و چندان نمی شناختم؛ ولی از ترس اینکه مبادا بخواهد حال فرد فرد طلاب را بپرسد گفتم: همه خوبند. در این وقت شخصی که دراز کشیده بود چیزی به او گفت که من نفهمیدم؛ لذا او ساکت شد و بنده شروع به سؤال نموده گفتم: اینکه خوابیده که است؟ چواب گفتند: ایشان آقای عالَمند (عالم به فتح لام). عربهای عوام به ملا می گویند ولی نظر به اینکه صحبت ما فارسی بود توضیح خواسته پرسیدم: آقای عالِمند یا آقای عالمند؟ تعجب کرده و از این حرف خوشم نیامده ودر دل گفتم: چقدر مبالغه می کند! این لقب سزاوار حضرت ولی عصر است نه کس دیگر - و ایشان هنگام نقل این قصه زار زار گریه می کردند - در این اثنا شخص نشسته گفت: برای شیخ محمد آب بیاورید، ناگهان دیدم شخصی حاضر و آماده جام آبی به دست داشت. من گفتم: تشنه نیستم و آب را رد کردم. پس از صرف افطار به جای خود برگشتم که دوباره نماز بخوانم و مشغول اعمال شوم، ناگاه احساس کسالت کرده و سر خود را به دیوار تکیه دادم و خوابم برد وقتی چشمم باز شد دیدم هوا بی اندازه روشن است که من درز آجرهای دیوار مقابل را به خوبی می دیدم یقین کردم صبح شده، بسیار افسوس خوردم که آمده بودم شب را به عبادت احیا نمایم خواب برده است در این اثنا دیدم که آن شخص خوابیده و جمعی از علما مشغول نماز جماعت و خودش امام آنها بود و نمازشان تمام شده و مشغول تعقیب هستند گفتم: اینها نماز صبح را خوانده اند و مشغول تعقیبند و شخص نشسته نیز جزء مأمومین بود. از امام سؤال نمود که این جوان را همراه خود ببریم؟ جواب داد: نه، ایشان باید سه امتحان بدهد و برای هر امتحانی وقتی معین کردند که وقت آخرین امتحان مصادف با سن شصت سالگی احقر می شد؛ چون دیدم قریب است نماز صبح قضا شود از جا بلنده شده رفتم وضو گرفته و به مسجد برگشتم، دیدم هوا بی اندازه تاریک است و اثری از آن اشخاص نیست بی نهایت تعجب کردم و معلوم شد که هنوز اول شب است و خواب من چندان نبوده و دانستم که آن آقا حضرت ولی عصر بوده و نمازی که می خواندند نماز عشا بوده.

ابوالقاسم الموسوی الخوئی

منبع: تاریخ علماء و روحانیت دزفول، علی راجی، انتشارات زائر، چاپ اول، بهار 1382، جلد دوم، ص 801.

« مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم » 

 علیه السّلام

 مؤلف : سید محمدتقی موسوی اصفهان

 مترجم : سید مهدی حائری قزوینی

***********

کتابی ارزنده، ابتکاری و مهم است. مؤلّف بسیاری از مطالب مربوط به عقیده مهدویت و موضوع حضرت حجّت - علیه السلام - را تحت عنوان:

«دعا برای آن حضرت و تضرّع به درگاه الهی برای حفظ وجود شریفش از ناملایمات و آفات» مورد بررسی قرار داده است.
مؤلف در سال 1330 به حج بیت اللَّه الحرام سفر کرد، در مکه مکرمه وبای شدید پیش آمد و بسیاری از حجّاج و زائرین را از پای درآورد. پس با خداوند پیمان بست که اگر سالم به وطن بازگردد، به تألیف این کتاب بپردازد. چون به وطن مراجعت کرد، عهد خود را وفا نمود و این صفحه های پر از تحقیقات علمی و تدقیقات لطیف و! پُر محتوا که مورد نیاز طالبان علم است، را تنظیم کرد.
مؤلف رحمه الله در مقدّمه کتاب اشاره کرده که شوق او به دیدار امام زمانش - عجّل اللَّه فرجه الشریف - او را بدانجا رساند که در خواب به زیارت و دیدار آن حضرت شرفیاب شد و به امر و دستور آن جناب اقدام به تألیف این کتاب کرد و حتی اسم آن را هم خود آن حضرت نهاد.
و به حق باید گفت: این اثر آیینه صاف خوش ذوقی و طبق روان مؤلف و اساتید گرامی او است. و نیز نمونه ای از تحقیقات علمی صحیحی است که در آن زمان در حوزه ع?! ?میه اصفهان رواج داشته، یعنی اوایل همین قرنی که اواخر آن را می گذرانیم.
این کتاب مشتمل بر بحث های مختلف و بسیار بااهمّیت در زمینه های حدیث، فقه، کلام، رجال و حتی فلسفه و ادبیات است که با اسلوب بدیع و سبک جالب و نتیجه گیری های درستی توأم می باشد.
دلیل بر این معنی اشاره به تذکّر مؤلّف در ج 2، ص 359 به دو اشتباه از دو شخصیت برجسته علمی است. یکی در کتاب «غیبت» شیخ الطائفه طوسی است که آن را به غلط نسخه برداران نسبت داده، و دیگری در «مشیخه» شیخ! صدوق که در کتاب «مستدرک الوسائل» آمده است و پس از این تذکّر گفته:
و امثال این امور که عالم را بر کاوش و جستجو وامی دارد، و موجب رسیدن به اموری می شود که از آن غفلت داشته است، پس ای برادران بر شما باد کوشش و جدّیت که خداوند هیچ جوینده ای را نومید نمی سازد.
کتاب حاضر هشت بخش دارد به مقدار ابواب بهشت برین (جنّة المأوی) و بار اوّل به همت فرزندان برومندش به سال(1369 ق) در اصفهان به زیور طبع آراسته شد (یک جلد در 587 صفحه) و دیگر بار در دو جلد به طور جالب و ممتازی به چاپ می رسد سال 1398 ق

سبب تألیف کتاب

سپس به فکر افتادم کتاب جداگانه ای در این باره بنگارم که آن فواید را دربر گیرد، و به سبک جالبی آن را به رشته تحریر درآورم. ولی حوادث زمان و رویدادهای دوران و ناراحتی های پی در پی، مانع از انجام این کار می شد. تا این که کسی را در خواب دیدم که با قلم و سخن نتوان او را توصیف نمود، یعنی مولا و حبیب دلِ شکسته ام و امامی که در انتظارش هستیم. او را در خواب دیدم که با بیانی روح انگیز چنین فرمود:
این کتاب را بنویس و عربی هم بنویس و نام او را بگذار:

« مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم »
همچون تشنه ای از خواب بیدار و در پی اطاعت امرش شدم، ولی توفیق یاری ام نکرد، تا این ! که در سال گذشته(1330 ه.ق) به مکّه معظّمه سفر کردم، و چون آنجا را وبا گرفت، با خداوند - عزّوجلّ - عهد بستم که هرگاه مرا از مهلکه نجات دهد و بازگشتم را به سوی وطن آسان گرداند، تألیف این کتاب را شروع نمایم. پس خداوند بر من منت نهاد و مرا به سلامت به وطن بازگرداند. همچنان که همیشه مواهب و الطافش شامل حال من بوده است، پس به تألیف اقدام نمودم تا به عهدی که با خداوند بسته بودم، عمل کرده باشم. خداوند متعال می فرماید: «وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذا عاهَدْتُمْ»؛ [1] و به پیمان خداوندی هرگاه که پیمان می بندید، وفا کنید. و نیز می فرماید: «أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ العَهْدَ کانَ مَسؤوُلاً»؛ [2] به عهد و پیمان وفا کنید که از پیمان [در قیامت] پرسش می شود.
اینک کتابی برگیر که «همچون بهشتی بالا بلند و عالی مرتبه است و ثمراتش در دسترس و نزدیک به فهم، هیچ سخن بیهوده ای از آن نشنوی، در آن چشمه ها (ی علم و معرفت) جاری است. هشت باب (بخش) دارد، تا مایه تذکّری برای شما قرارش دهیم. و البته گوش شنوای هوشمندان آن را خواهد شنید».
و خاتمه ای برای این کتاب قرار می دهیم که «نه دردسری در آن یابند و نه مستی»، «مهرش مشک است و برای چنین نعمت و شادمانی باید که عاقلان بر یکدیگر پیشی گیرند»، «و برای چنین اثری باید که عاملان کار کنند». [3 

پاورقی

[1] سوره نحل، آیه 91.
[2] سوره اِسراء، آیه 34.
[3] آنچه بین گیومه است ترجمه و یا مضمون آیه ای است که مؤلف معظم به طرز جالبی در آخر مقدمه اش آورده است. این آیات در سوره های: حاقه، غاشیه، واقعه، مطّففین، و صافّات می باشد. (مترجم).

مصنِّف این کتاب  محمد تقی موسوی اصفهانی - که خدای تعالی او را در دنیا و آخرت بر قول ثابت پایدار سازد - گوید: در یکی از سال های گذشته قرض هایم بسیار و احوالم سخت شد، در این حال ماه رمضان فرا رسید، پس به سوی آن جناب توجه نمودم و در سحرگاه یکی از شب ها حاجتم را بر آن حضرت - صلوات اللَّه وسلامه علیه - عرضه داشتم، وقتی نماز صبح را در مسجد به جای آوردم و به منزلم برگشتم؛ به خواب رفتم و در خواب به دیدار آن جناب ع?! ?یه السلام شرفیاب گشتم، به فارسی به من فرمود: قدری باید صبر کنی تا از مال خاص دوستان خاص خود بگیریم و به تو برسانیم. وقتی پس از خواب بیدار شدم فضا را معطّر یافتم و غم و اندوه از من دور شده بود، پس از آن چند ماهی نگذشته بود که یکی از متدیّنین وجوهی برایم آورد که به وسیله آن ها قرض هایم را ادا کردم، و به من گفت: این از سهم امام علیه السلام است، والحمد للَّه ربّ العالمین ولیّ الانعام

این کتاب در دومجلد با  1048 صفحه با جلد گالینگور به قیمت 7200تومان

قابل عرضه درفروشگاه اینترنتی یاران شاپ به آدرس

www.yaranshop.ir