صدای شیعه: کارشناس شبکه وهابی وصال که به دروغ خود را نماینده اهل سنت فارسی زبان معرفی می کند با هدف تحریک افکار عمومی ایرانیان در آستانه هفته وحدت بر علیه اهل سنت،ارادت مردم ایران به امام حسین(ع) را نشات گرفته از تعصب قومیتی خوانده و گفت: «این که مردم امام حسین(ع) را به دلیل این که با شهر بانو دختر کسرای ایران ازدواج کرده دوست داشته باشند تعصب ناسیونالیستی است.»
وی افزود: «این مطالب متاسفانه در ایران وجود دارد و اکثرا می بینیم حتی در قضایا و قضاوت ها هم ما می بینیم که یک شکل ناسیونالیستی و قومیت و مجوسیت در رنگ دین برای مردم جلوه پیدا می کند.»
در این جا این سوال به ذهن می آید که در آستانه هفته وحدت که علماء اهل سنت و شیعه ایران در پی اتحاد مسلمانان ایران وجهان هستند، هدف این شبکه از این گونه اظهارات بر علیه مردم ایران چیست؟آیا برکسی پوشیده است که ارادت به امام حسین (ع) از طرف ایرانیان غیر از مقام و منزلت و مظلومیت و این که فرزند پیغبر اکرم (ص) می باشد؟آیا سیل میلیون ها ارادتمند به آن حضرت در اقصی نقاط جهان با مذاهب اهل سنت و حتی غیر اسلامی همه نشات گرفته از ایرانی بودن است؟
آیا این کارشناس وهابی این حدیث از پیامبر اکرم (ص) را نخوانده که فرمودند: «إنَّ لِقَتلِ الحُسَینِ حَرارَةً فی قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ أبَداً؛ «مرگ حسین‏علیه السلام آتشى در دل مؤمنان درانداخته است که هرگز سرد نخواهد شد.»
جام نیوز

آیت الله وحید خراسانی درخصوص رهبر انقلاب نظرات قابل تاملی دارند که بیان آن در  ایام سفر آیت الله خامنه ای به شهر قم قابل توجه است.این درحالی است که جریان ضدانقلاب تلاش می کند نظرات آیت الله وحید را در مقابل رهبری نشان دهند.

* هنگامی که آیت الله آملی لاریجانی برای مشورت به خدمت آیت الله وحید خراسانی رسیده بودند تا نظرات ایشان را در خصوص پست ریاست قوه قضاییه جویا شوند ایشان فرمودند به هرطریق که می توانید این سید را کمک دهید ایشان تنها است اگر شما او را کمک نکند پس چه کسی به ایشان یاری رساند.

* روزی یکی از طلبه ها خدمت آقای وحید خراسانی می رود و از اوضاع و احوال کشور گلایه می کند و ایشان خطاب به این طلبه جوان می گویند آیا من می توانم کشور را اداره کنم ؟
این طلبه جوان بعد از مدتی تفکر می گوید؟ خیر شما نمی توانید این کشور را اداره کنید
آیت الله وحید می گویند به راستی چه کسی بهتر از مقام معظم رهبری می تواند این کشور را اداره کند.

*آیت‌الله محمد مهدی شب‌زنده‌دار نیز در درس خارج فقه خود که در مسجد اعظم قم برگزار شد، با اشاره به حمایت آیت‌الله وحید خراسانی از مقام معظم رهبری گفت: آیت‌الله العظمی وحید خراسانی که ما بیست و چند سال خدمت ایشان مشرف می‌شدیم و تلمذ کردیم، چند بار در جلسات مختلف فرمودند «کارهای آقای خامنه‌ای بر‌اساس موازین است».

وی ادامه داد: یعنی ایشان ضوابط شرعی را مراعات می‌کنند و اصل در این است که هوا و هوس ندارند و وقتی تشخیص می‌دهند که این حکم، حکم خداست به آن عمل می‌کنند و این یک شهادت بزرگی است.
استاد دروس خارج حوزه علمیه قم گفت: در جلسه دیگری هم آیت‌الله وحید خراسانی از آیت‌الله خامنه‌ای و پدر ایشان تعریف کردند، بنابراین وقتی مقام معظم رهبری به حرم اهل بیت و قم مشرف می‌شوند، وظیفه همه ما است که از مقام شامخ ایشان تجلیل کنیم.
وی بیان داشت: این تجلیل، تجلیل از اسلام، مذهب، اهل بیت و مرجعیت بوده و شکر نعمت حکومت اسلامی است که خداوند متعال به این مملکت ارزانی داشته است.

این مطلب از سایت صدای شیعه نقل شده است.

این خبر چندی پیش در سایتها آمده بود. دلسوزی آریالای قرائتی بر آیت الله وحید حفظه الله نیز تاثیر داشته که ایشان چهارشنبه ها تفسیر سوره یاسین را شروع کرده اند و صوت و متن آن در سایت ایشان قابل دریافت است.

جریانهای حوزوی در آستانه انقلاب اسلامی ایران

مطلب زیر از وبلاگ زیر گرفته شده:

http://yaddashthayeman.parsiblog.com/Posts/284/%d9%87%d9%86%d8%b1%d9%85%d9%86%d8%af+%d8%b3%d8%ae%d9%8a%d9%81/

اخلاق مجموعه ای از صفات روحی و باطنی انسان است و زمانی که صفت اسلامی را بر اخلاق می افزائیم در واقع مرزی را برای آن تعریف کرده ایم که محتوای آن با مرزبندی دیگر اخلاق که حاوی صفتهای دیگر است متفاوت می باشد.

هر انسانی در هر جامعه ای که زندگی می کند با توجه به نوع حرفه و شغل و ارتباطی که با مردم جامعه خود دارد بر حسب وظیفه حرفه ای که بر دوش دارد نوعی اخلاقیات را رعایت می کند که به آن اخلاق حرفه ای می گویند.

درهمین رابطه هنرمندان سینما نیز از این مقوله مستثنی نبوده و بایستی به مردم خود احترام گذاشته و مسئولیت خودرا در خصوص رعایت اخلاق حرفه ای رعایت نمایند. اما متاسفانه هر از چند گاهی دیده می شود که یکی از احالی سینما چهره واقعی و سخیف خود را نشان می دهد.

چطور می شود وقتی کارگردان سینما که خود را آدمی سخیف ، رکیک ، اهل توالت ، فحش و ناسزا می داند انتظار داشت که فیلمهای ارزشی بسازد.از کسی که خود را کم عقل ، سبک مغز و کم خرد می داند چه انتظاری می توان داشت . کسی خودش اقرار و افتخار می کند که به سینمای سخیف تعلق دارد چگونه اجازه داده می شود که فیلمها و سریالهایش در سیمای جمهوری اسلامی پخش شود. راستی اگر نمی توانید ارتباط خودتان را با این نوع هنرمندان قطع کنید پس برای خدا بیائید نام جمهوری اسلامی را از روی اداره عریض و طویل خود بردارید و تلویزیون ملی بگذارید. همین

دربرنامه هفت تاریخ 20/11/90 پنج شنبه شب، سید جواد هاشمی به عنوان کارگردان یک فیلم کودک دعوت شده بود و از  سلحشور بدون اینکه از او نامی ببرد، گلایه کرد که چرا مذهبی ها از فیلم اصغرفرهادی که یک فیلم منطبق بر قرآن است و گرفتن جایزه اش افتخار است، خوشحال نمی شوند و بد اخلاقی می کنند.

پیشنهاد: هفته وحدته، بیاییم همه اقشار با هم وحدت کنند هرچند اختلاف سلیقه داریم. خصوصا وحدت فرهنگی. کاش سند بیست ساله فرهنگی کشورمان آماده بود و به همه داده می شد.

مطلبی از وبلاگ طلبه بی تعارف:

با توجه به مبحثی که از آن استاد مذکور آوردیم که عصمت پیامبر و دیگرائمه را به نوعی قبول نداشت، پیش مقاله ای که قبلاً نوشته ام را پیوست می کنم، تا استفاده معنوی برید. ابتدا برای ظهور امام غریبمان دعا کنیم و سپس از خدا هدایت شدن و در مسیر هدایت ماندن را بخواهیم و سعی کنیم افکار ناب شیعه را گسترش دهیم نه هر نظری که یک فرد چه از روی جهل و چه از روی عمد به شیعه نسبت می دهد.

http://s1.picofile.com/file/7283923973/%D8%B9%D9%86%D9%88%D8%A7%D9%86vhn.rar.html

آنچه در پی می آید، گزیده ای از جلسه هجدهم مبحث «غیرت مؤمن» است که مربوط به درس اخلاق آیت الله مجتبی تهرانی است.
 
* مروری بر مباحث گذشته
 
بحث ما راجع به تربیت بود. عرض کردم که "تربیت " از "غیرت " نشأت گرفته است و به معنای روش رفتاری و گفتاری دادن و گرفتن است. در باب این روش گرفتن و روش دادن به طور معمول و غالب چهار محیط است که انسان در آن محیط ها ساخته می شود؛ محیط خانوادگی، محیط آموزشی، محیط رفاقتی و محیط شغلی. البته عرض کردم که فضای پنجمی هم بر آنها حاکم است.
 
مباحثی که ما در گذشته داشتیم راجع به محیط دوم، یعنی "محیط آموزشی " بود؛ عرض کردم که نقش محیط آموزشی از محیط اوّل یعنی محیط خانوادگی قوی تر است. چه بسا کسانی باشند که از نظر محیط خانوادگی ، روش صحیح الهی و انسانی نداشته اند، ولی اگر ایشان را در محیط آموزشی بیاورید، ساخته می شوند و همین طور عکس؛ به این معنا که ممکن است محیط خانوادگی ، محیط خوبی باشد امّا محیط آموزشی نقش تخریبی داشته باشد و موجب شود آنچه که در محیط خانوادگی ساخته شده است، خراب شود و از بین برود. چون محیط آموزشی قوی تر از محیط خانواده است و در گذشته در مورد جهتش به چند جهت هم اشاره کردم.
 
لذا من عرض کردم که انسان باید نسبت به این محیط دوم، یعنی محیط آموزشی خیلی دقّت و توجه داشته باشد. چون گفتم در محیط آموزشی تنها مسأله دریافت مسائل مفهومی علمی مطرح نیست؛ بلکه این دریافت علمی همیشه با روش گرفتن و روش دادن در سه بعد دیداری، گفتاری و رفتاری همراه است.
 
* نفی علمیت از استاد بی تربیت
 
آخر جلسه گذشته روایتی خواندم که آن را تکرار می کنم. ما در روایتی از امام صادق(ع) داریم به این تعبیر که حضرت فرمودند: "لَا عِلْمَ إِلَّا مِنْ عَالِمٍ رَبَّانِی ". این مسأله آموزشی و علمی است. اصلاً حضرت نفی علمیت می کنند؛ یعنی اگر آن معلّم و استاد به تربیت الهی و انسانی تربیت نشده باشد، نمی تواند به تو علم بیاموزد. یک وجه از معنای "ربّانی " این است که خودش تربیت شده است و بعد هم همان را به شاگرد منتقل می کند. "ربّانی " که می گویند دو بُعد دارد که من هر دو را گفتم؛ هم خود و هم انتقال به دیگری. تا خودِ شخص موصوف به وصفی نباشد نمی تواند آن را به دیگری بدهد. لذا حضرت اصلاً نفی علمیت می کنند و می گویند این علومی که تو داری از این استاد می آموزی، اصلاً علم نیست. یعنی بدان که علم اینها مُضرّ است.
 
جلسه گذشته سخنی را از استادمان امام (رضوان الله تعالی علیه) نقل کردم که بعضی تعجب کردند! ایشان فرموده بودند "درس توحید از زبانِ شیطان "! تعجب نکنید! اینها همه از این حدیث گرفته شده است که: "لَا عِلْمَ إِلَّا مِنْ عَالِمٍ رَبَّانِی ". یعنی این اصلاً علم نیست. چرا؟ چون آموزنده اش تربیت نشده و بی تربیت است. به خصوص در آن مقطع خاصّ سِنّی بر این مطلب تأکید کرده اند؛ چون بحث من راجع به مقطع خاصّ سِنّی است که از شش سالگی شروع می شود. در این مقطع خاص، روش رفتاری و گفتاری دادن، کمال اثر را روی انسان می گذارد و نقش سرنوشت ساز دارد. اینکه می بینید در روایات این تعبیرات را می کنند به همین دلیل است.
 
* هجده ساله ها مراقب باشید!
 
آیه ای از آیات شریفه قرآن است که من این را تلاوت می کنم و روایتی از امام صادق (ع) ذیل آیه هست که آن را هم می خوانم که ببینید همین مقطع آموزشی که روی آن تأکید دارم، یک مقطع بسیار حساسی است و در زندگی انسان نقش سرنوشت ساز هم دارد. آیه در سوره فاطر است که دارد: «وَهُمْ یَصْطَرِخُونَ فِیهَا رَبَّنَا أَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ أَوَلَمْ نُعَمِّرْکُم مَّا یَتَذَکَّرُ فِیهِ مَن تَذَکَّرَ وَجَاءکُمُ النَّذِیرُ فَذُوقُوا فَمَا لِلظَّالِمِینَ مِن نَّصِیرٍ». این نقل سخنان گروهی از جهنّمی ها است که در جهنم فریاد می کنند ای پروردگار ما، ما را از این جهنم بیرون بیاور! چرا؟ تا کرداری غیر از آنچه که کردیم انجام دهیم؛ تا کردار شایسته و صالح انجام دهیم. "أَخْرِجْنا نَعْمَلْ صالِحاً غَیْرَ الَّذی کُنَّا نَعْمَلُ ". یعنی خدایا، ما را از جهنّم نجات بده تا کارِ خوب کنیم. به آنها خطاب می شود: آیا ما به شما آن قدر عمر ندادیم که در آن پند بگیرید که هر کس می خواست پند بگیرد، می گرفت؟
 
سؤال این است که منظور از این عمری که در آیه آمده کدام مقطع زمانی است؟ ذیل آیه روایتی از امام صادق (ع) است که فرمود: "تَوْبِیخٌ لِابْنِ ثَمَانَ عَشْرَةَ سَنَةً ". این آیه خطاب به هجده ساله ها است. یعنی خطاب خدای متعال در این آیه، توبیخ هجده ساله هایی است که به جهنّم رفته اند؛ مُراد، 70 ساله و 80 ساله ها نیست؛ چهل سال به بالا نیست؛ منظور، هجده ساله ها است! هجده ساله هایی که روش رفتاری غلط گرفتند و سراغ معصیت رفتند و جهنّمی شدند. امّا چرا خدا هجده ساله های جهنّمی را این طور توبیخ می کند؟ جهت این است که انسان از نظر رشد روحی به این مقطع که رسید، دیگر عذری ندارد و می تواند کاملاً تمییز بدهد؛ در این سن، دریافت و فهم بهترین دریافت و بالاترین فهم است.
خوب، بگو ببینم چه کسی تو را جهنّمی کرد؟ این روش رفتاری غلط را از چه کسی یاد گرفتی؟ تو که نونهال بودی و در مقطعی بودی که می شد تو را به هر سو کشاند؛ پس تحت سرپرستی چه کسی قرار گرفتی؟ این اعوجاج از کجا پدید آمد؟ این مطلب به این مربوط است که حضرت فرمودند از نظر عمر حسّاس ترین مقطع زمانی، این مقطع است. ای جوان ها! حواستان را جمع کنید. وقتی به این مقطع برسی دیگر خوب می توانی زشت را از زیبا تشخیص دهی. تو دیگر انسانی و می فهمی! دیگر در بُعد اعتقادی ات هم خوب می توانی بفهمی. امّا بگو ببینم چه کسی تو را خراب کرد؟ در محیط آموزشی، به تو رفتار غلط دادند، تو هم تأثیر گرفتی و جهنّمی شدی.
مربّی باید تربیت شده الهی باشد
لذا من روایتی را آخر جلسه گذشته خواندم و گذشتم که شخصی که خود را در اختیار غیر قرار می دهد و غیر می خواهد او را سرپرستی کند و بسازد، باید خودش ساخته شده باشد. اوّل ببین این طور هست یانه؛ یعنی ببین عالم ربّانی است، یا شیطانی به صورتی انسان است؟ کدام یکی است؟ روایت از علی(ع) بود، که حضرت فرمود: "إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ أَدَّبَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ "؛ خدا پیغمبر را تربیت کرد؛ "وَ هُوَ أَدَّبَنِی "؛ او هم من را تربیت کرد؛ "وَ أَنَا أُؤَدِّبُ الْمُؤْمِنِینَ وَ أُوَرِّثُ الْأَدَبَ الْمُکَرَّمِین ". یعنی حالا که من به واسطه پیغمبر تربیت شده ای الهی هستم، سرپرستی دیگران را می پذیرم.
لذا من خطابم به اساتید است که اگر خودتان تربیت الهی ندارید، نباید وارد عرصه تربیت دیگران شوید. از آن طرف هم جوان و دانش آموز نباید خودش را در اختیار هر کسی قرار دهد و سرپرستی هر کسی را نباید بپذیرد. این است که من عرض کردم باید در محیط های آموزشی دقّت شود. حتّی در بهترین محیط های آموزشی هم انسان نباید خیال راحت هم داشته باشد.
 
* اقسام روابط؛ رابطه بر محور احتیاج، رابطه بر محور پیوند
 
در اینجا می خواهم به نکته ای اشاره کنم که مَدخَلی باشد که از اینجا وارد محیط سوم، یعنی محیط رفاقتی شوم. ابتدا مقدّمه ای را نسبت به روابط انسان ها با یکدیگر عرض کنم و بعد وارد می شوم. یک وقت هست روابط انسان ها بر محور "پیوندها " است، یک وقت هست نه! پیوندی نیست؛ بلکه روابط بر محور "احتیاجات " است. در باب احتیاجات همانی است که مثلاً شخص به طور معمول می خواهد برود خریدی کند یا امثال اینها؛ فروشنده را هم نمی شناسد که چه کسی است؛ کاری هم ندارد که فروشنده کیست و چه خصوصیاتی دارد. رابطه خریدار و فروشنده برای رفع احتیاج و بر محور احتیاج است. این گاهی در محیط شغلی، مطرح می شود که من الآن وارد آن نمی شوم.
اقسام پیوندها؛ پیوندهای جسمانی، پیوندهای روحانی
امّا در طرف مقابل، روابطی هست که بر محور پیوندها است. این پیوندها مختلف می شود؛ پیوندهایی داریم جسمانی، که شامل پیوندهای حَسَبی، نَسَبی، سَبَبی، مثل پدر و مادر و همسر است. ولی یک دسته از پیوندها، پیوندهای روحانی است. در پیوندهای روحانی یکی از پیوندهایی که در معارف ما هست، پیوند ایمانی و معنوی است. "إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَة ". مؤمنین برادرند. این اخوّت، یک پیوند ایمانی است؛ پیوندی روحی است؛ برادری است. اسم آن را "برادر ایمانی " می گذاریم؛ برادرِ ایمانی است نه جسمانی. این پیوند روحی بر محور همان مسأله معنوی ایمانی است.
 
* قوی ترین پیوند، پیوند قلبی و محبّتی
 
قوی ترین پیوند، پیوند قلبی یعنی پیوند محبّتی است. چون رابطه ای که دارند، بر محور پیوند محبّتی و علاقه مندی است که این کاربرد دارد. لذا معارف ما روی این خیلی تکیه می کند. من یک وقت در ماه مبارک رمضان راجع به حبّ به خدا بحث می کردم و بعد انس به خدا و حبّ به اولیای خدا. اینها را من بحث کرده ام. من اینها را می گویم تا بفهمید که خیلی روی پیوند قلبی تکیه می شود. پیوندی که بر محور پیوند قلبی است، خیلی تأثیرگذار است. کارِ قلب، دل بستگی است. دل بستگی، همین پیوند یعنی پیوند محبّتی است. این مقدمه بود و حالا وارد بحثم می شوم.
 
* پیوند قلبی در محیط رفاقتی
 
در محیط آموزشی غالباً این طور است که از محیط آموزشی، محیط سوم که محیط رفاقتی است متولّد می شود. من گام به گام پیش می روم. این بچه که به مدرسه می رود، یک محیط دیگری در مقابلش باز می شود و آن محیط رفاقتی است. عجیب این است که چون این بچه ها با یکدیگر هم اُفق هم هستند و از نظر باطن، صفای باطن هم دارند، زود همدیگر را جذب می کنند و "چسبندگی سریع " دارند! من الآن دیگر به استاد کاری ندارم. رفتم سراغ بخش شاگردها در محیط آموزشی. این شاگردها در محیط آموزشی به همدیگر پیوند می خورند. چه پیوندی؟ قوی ترین پیوندها که پیوند محبّتی است. لذا از دل محیط آموزشی، محیط رفاقتی متولّد می شود.
 
* قوّت و بُرد پیوند رفاقتی
 
چند روایت از علی(ع) بخوانم؛ حضرت فرمود: "ألصَّدِیقُ أقرَبُ الأقَارِبِ ". رفیق، نزدیک ترینِ نزدیکانِ انسان است. یعنی دوست از همه نزدیکان حَسَبی، نَسَبی، سَبَبی و همه کسانی که به آنها می گوییم "أقارب "، به انسان نزدیک تر است. یعنی قدرت و بُرد و نقش این پیوند محبّتی روی انسان از آن پیوند نسبی پدر و مادر هم بالاتر است؛ نقش دوست از همه اینها بیشتر است.
در یک روایت دیگر از علی(ع) داریم: "ألأصدِقَاءُ نَفسٌ وَاحِدَةٌ فِی جُسُومٍ مُتَفَرَّقَة ". رفیق ها یک روح هستند، امّا در بدن های متعدّد! اینجا علی(ع) از نظر روحی، وحدت را پیش می کشد؛ یعنی آن قدر این پیوند قلبی قوی است که اصلاً موجب یگانگی روحی می شود.
 
* اثرگذاری ناخودآگاه دوست
 
خوب، حالا بچه رفته در محیط آموزشی و غالباً هم این طور است که از محیط آموزشی، محیط رفاقتی متولّد می شود. یعنی بچه ها با هم رفیق می شوند؛ در سِنّی هم هستند که هم اُفق هستند. با هم که رفیق شدند، آن وقت این روی انسان نقش دارد. چگونه روی انسان اثر می گذارد؟ روش را از رفیقش می گیرد. روش رفتاری را از او می گیرد؛ روش گفتاری را از او می گیرد. حتّی آن بچه، خودش هم نمی خواهد رفیقش را تربیت کند؛ امّا او ناخودآگاه از این تأثیر می پذیرد و روش رفتاری و گفتاری می گیرد. در باب تربیت گفتیم که تربیت از عناوین قصدیه نیست. لذا این رفیق از رفیقِ خودش از هر جهت، دیداری ، گفتاری و شنیداری تأثیر می گیرد. حتّی دوست دارد پیراهنش مثل پیراهن او شود. دوست دارد لباسش هم مثل لباس او شود. او هم نمی خواهد به این رفیق این چیزها را بیاموزد؛ خودش خودبه خود می آموزد.
 
روایت از علی (ع) است: "رُبَّ صَدِیقٍ یُؤتِی مِن جَهلِهِ لَا مِن نِیَّتِه ". چقدر زیبا می فرماید! چه بسا دوستی که به دوست دیگرش چیزی را تقدیم می کند که منشأش جهل و نفهمی است و نیتی هم در کار نیست. یعنی چه بسا نمی خواهداو را خراب کند؛ قصد تخریب ندارد، امّا صداقت و رفاقت این تأثیرپذیری را به همراه می آورد. او در یک محیط خانوادگی تربیت شده که نعوذ بالله مناسب نبوده و حالا اینها با همدیگر رفیق شده اند؛ بعد می بینی بچه ات خراب شد! نقش رفیق هم که از پدر و مادر خیلی قوی تر است. پدر خوب، مادر خوب، معلّم خوب، رفیق بد! ببین چه در می آید!
 
* مصیبتِ بزرگِ خانواده های خوب!
 
بسیاری از مصیبت هایی که خانواده های خوب دارند، این است که بچه هایشان وقتی می آیند در محیط های آموزشی، خراب می شوند که منشأ خیلی از آنها هم رفاقت هایی است که بچه ها در محیط آموزشی پیدا کرده اند. غیر از این است؟! آن هایی که مبتلا هستند، حرف های من را خوب می فهمند! این همه زحمت کشیدی، معلّم هم بد نیست ، امّا رفیق بد است. نگاه کن فرضیه را چگونه گام به گام پیش رفتم. همه خوب، امّا بچه چگونه شد؟!
 
این مسأله متأسفانه از مسائل مبتلابه جامعه ما است. من که عرض می کنم محیط آموزشی خیلی مهم است، برای همین چیزها است. امّا متأسفانه به این چیزها توجه نمی شود. همان سیری که تا حالا گفتم، همان است. مصیبت این است که فقط دنبال این هستند که بچه درسی را یاد بگیرد که یک وقت پشت کنکور نماند! می گویند هر چه شود، بشود امّا پشت کنکور نماند. چقدر روی آن هم تبلیغ می کنند! این جامعه اسلامی است؟! جامعه انسانی است؟!
 
* تأثیر پیوند رفاقتی بر دین انسان
 
یک روایت می خوانم؛ روایت از پیغمبر اکرم(ص) است که حضرت فرمود: "الْمَرْءُ عَلَی دِینِ خَلِیلِهِ "؛ اگر می خواهی ببینی دین شخصی چیست، ببین رفیقش چه دینی دارد. از آنجا بفهم دین او چیست. "الْمَرْءُ عَلَی دِینِ خَلِیلِهِ فَلْیَنْظُرْ أَحَدُکُمْ مَنْ یُخَالِلُ ". حواست را جمع کن با چه کسی رفیقی! با هر کسی که رفیقی، دین او را هم داری؛ با او هم دین هستی. این همان مسأله قدرت و بُرد پیوند رفاقتی و محبّتی را می رساند که هم نقش سازندگی دارد و هم نقش تخریبی دارد. من سراغ هر دو مورد رفتم.
 
بنابر این من عرض کردم در باب محیط آموزشی، یک محیط سوم که چه بسا قدرتمندتر از محیط دوم است، از آن تولّد پیدا می کند. حالا آیا این درست است که انسان بی تفاوت باشد؟ لذا گفتم مدرسه و محیط آموزشی فرزندت هر قدر هم خوب و مطمئن بود، هیچ وقت خاطر جمع نباش؛ چون یک خطر بزرگ تر کنار گوش او هست. خاطرجمعی در کار نیست. بلکه انسان باید از نظر تربیتی نسبت به کسانی که تحت سرپرستی او هستند دقّت داشته باشد.