این روزهای ماه مبارک رمضان برخی ارگان ها به نام عبادت و جشن و مهربانی و امثال آن در این ماه مبارک به بر پایی جشن سراسری در بوستان های مختلف یکی از کلانشهر ها پرداخته اند که سابقه این کار حدود سه سال یا بیشتر است. وقتی خود من برای یکی از برنامه ها جهت سخنرانی ده دقیقه ای دعوت شدم مجری مربوطه با سوال اینکه حاج آقا پرسپولیسی هستی یا ... خواست مردم را تحریک کند تا سخنان یک آخوند را گوش کنند. اما این سخنرانی بین دو برنامه تواشیح با آهنگ و  نقالی پر از داد و فریادی واقع شده بود و بسیار کمرنگ بود.

در این نوع مراسمات خواننده هایی  می آیند مثلا در وصف امام علی و امام رضا و امام زمان و خداو  عشق و .. می خوانند. معلوم نیست که چه تفکری پشت این برنامه هاست که خیال می کنند دارند مردم را به خدا نزدیکتر می کنند؟

آیا و اقعا بر آستان جانان می روند یا شیطان؟

این نوع اسلام اسلام ناب نیست بلکه اسلامی است که خود را با شرایط و خواسته های مردم منطبق می کند و قرائتی از اسلام ارائه می دهد که مردم دوست دارند ببینند و بشنوند. آیا  اسلامی که حجاب و خمس و زکات هم در آن واجب است ارائه می شود یا اسلامی که به هر قیمتی بخواهد خودش را برای مردمی که ماهواره دارند لوس کند تا شاید ماهواره نبینند؟

یک سری سخنران آخوند و غیره هم دعوت می کنند که حرف های ساده ای از برداشت های مثلا اسلامیشان ارائه دهند و نشان دهند که چقدر اسلام دین محبت و مهربانیو ساده ای سات. بله اسلام دین سهلی است اما همه ان که محبت نیست. این تفکر نشان از وام گیری از مسیحیت داد. اسلام بشارت و انذار را با هم دارد. خدا صفات جما ل و جلال را با هم دارد.

خدا هم ارحم الراحمین است هم قهار و جبار.

آیا نشان دادن مهربانی بیش از حد برای انسانی که خیلی در بند این چیزها نیست نشان دادن اسلام زیبا است یا اینکه طبق فرمایش امام رضا علیه السلام سعی کنیم تا زیبایی های کلام اهل بیت را به آنها بشناسانیم و خیلی خودمان را اذیت نکنیم زیرا کلام آنها نور است و با شنیدن محاسن کلام آنها خود به خود اگر فرد منصف باشد جذب می شود.

خلاصه هدف وسیله را توجیه نمی کند. این حرف ها فقط از روی دلسوزی بوده و  اینکه عده ای به نام اسلام نخواهند کارهای دیگری کنند. خداوند همه مارا و در اول بنده را از قید جهل برهاند و این میسر نیست مگر با تمسک به قرائتی که معصومین از دین دارند.

ان شاء الله خدا همه ما را هدایت فرماید.